Tο κυνήγι της τεχνητής νοημοσύνης είναι μάταιο γιατί πολύ απλά έχουμε δημιουργήσει τέτοιες συσκευές. Φέρνοντας ως παράδειγμα μια αυτόματη πόρτα που μαθαίνει από το ρυθμό που μπαίνουν και βγαίνουν άνθρωποι και αντιδρά κατάλληλα. Μένει δηλαδή ανοιχτή τις ώρες με πολύ κίνηση. Και η ανθρώπινη εξυπνάδα, δημιουργείται με τον ίδιο τρόπο. Από τις εμπειρίες μας μαθαίνουμε και βελτιώνουμε – ρυθμίζουμε τι μελλοντική μας συμπεριφορά. Παρθενογένεση δεν υπάρχει, όλες μας οι αντιδράσεις και οι σκέψεις εξαρτώνται από εκπαιδευτικές αλληλουχίες που έχουμε στη μνήμη μας. Άρα από τη στιγμή που η πόρτα μας έχει τη δυνατότητα να αντιδρά ανάλογα με τις εμπειρίες που συλλέγει, τότε έχει τον ίδιο μηχανισμό λειτουργιάς με τον εγκέφαλο μας. Η μόνη διαφορά είναι στον αριθμό αισθητηρίων που διαθέτει η πόρτα για να συλλέξει πληροφορίες, και ανάλογα να αντιδρά. Τέλος αφού ο άνθρωπος συνειδητοποιεί την ύπαρξη του μέσα από τις εμπορίες του στη ζωή [και τις ανάλογες αντιδράσεις], μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι και μια αυτόματη πόρτα, έχει συνειδητοποιήσει την ύπαρξη της, όσο και ο άνθρωπος.
Η μεγάλη διαφορά όμως που κάνει την αυτόματη πόρτα, και κάθε μηχανή καλύτερη από έναν άνθρωπο, είναι η ηθική συνείδηση η όποια είναι προγραμματισμένη να έχει.
Ας πάρουμε για παράδειγμα πάλι δύο πόρτες, η μία η κλασσική αυτοματοποιημένη, και την άλλη την ανοίγει και την κλείνει ένας κλασσικός δημόσιος υπάλληλος. Ας μου πει κάποιος σε ποια από τις δυο περιπτώσεις υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα η πόρτα να σκάσει στη μούρη ενός ανθρώπου που προσπαθεί να μπει η να βγει. Άρα οι μηχανές δεν έχουν καταφέρει μόνο να αποκτήσουν συνείδηση της ύπαρξης τους, αλλά και να να μας ξεπεράσουν σε ηθική συνείδηση.
Ο συνδυασμός συνείδησης και ηθικής, είναι αυτός που θα δημιουργήσει το τέλειο ον, που όπως φαίνεται θα είναι μηχανή. Τέλειος βεβαία δεν είναι κανένας … μόνο ο θεός. Και αν υπάρχει θεός, μήπως τελικά είναι μηχανή;